zwany pierwiastkiem życia działa uspakajająco, przeciwzapalnie, przeciwbólowo, przeciwuczuleniowo, przeciwmiażdżycowo, odtruwająco, a także uodparniająco poprzez zwiększenie możliwości obrony organizmu człowieka przed infekcją i procesami nowotworowymi, reguluje ciśnienie krwi i jej krzepliwość, obniża poziom cholesterolu, łagodzi stresy i tłumi nieprawidłowe skurcze serca. Ponadto pierwiastek ten, biorąc udział w ponad 300 reakcjach biochemicznych zachodzących w naszym organizmie, jest stabilizatorem układu chromosomalnego komórki i aktywatorem wielu enzymów. Nie podanie magnezu po zawale mięśnia sercowego należy uznać za błąd w sztuce lekarskiej. Wiadomym jest, że chorzy na białaczkę, chorobę nowotworową, miażdżycę czy ołowicę wykazują głębokie zaburzenia metabolizmu magnezu. Dobowe zapotrzebowanie na magnez u człowieka wynosi od 300 do 600 miligramów. Przyjmuje się, że ilość kationu magnezowego jest optymalna, jeśli wynosi od 50 do 300 miligramów na litr wypijanej "wody magnezowej". Polskie Towarzystwo Magnezologiczne uznaje, że można mówić, iż woda mineralna jest "magnezowa", jeśli zawiera ponad 50 miligramów kationu magnezowego w 1 litrze wody. Wszystkie wody mineralne Muszyny spełniają ten warunek.

główny budulec kości i zębów, niezbędny w regulacji pobudliwości nerwowo mięśniowej. Wpływa na prawidłową krzepliwość krwi oraz uszczelnia ściany naczyń krwionośnych w stanach uczuleniowych. Zapotrzebowanie dobowe na wapń wynosi od 700 do 800 miligramów. Odżywianie ubogie w wapń wywołuje osteoporozę i odwapnienie kości. W młodym wieku należy unikać cukru i słodyczy, ponieważ cukier uchodzi za "złodzieja wapnia". Zdaniem brytyjskich specjalistów zajmujących się problemami żywienia, naturalna woda mineralna zawierająca węglan wapniowy jest równie dobrym źródłem wapnia jak sery. Najwięcej wapnia zapewnia jednak ona organizmowi wtedy, gdy jest wypijana w czasie posiłku. Jest to bardzo ważne dla utrzymania kości w dobrym stanie. Aby skutecznie uzupełniać braki wapnia w codziennej diecie woda mineralna, którą pijemy musi zawierać w 1 litrze minimum 150 miligramów wapnia. Ilość kationu wapniowego jest optymalna, jeśli występuje w ilości 150 - 600 miligramów w 1 litrze wody. Dla każdego organizmu niezwykle istotna jest tzw. równowaga magnezowo-wapniowa, czyli utrzymanie proporcji 1:2 w przypadku tych pierwiastków.

Jony magnezu i wapnia działają antagonistycznie w stosunku do odkładania się ciał tłuszczowych w ściankach naczyń krwionośnych oraz kwasu moczowego w tkankach. Z punktu widzenia prewencji ekologicznej niesłychanie ważnym jest, że wapń i magnez hamują przechodzenie z jelita do układu naczyniowego jonów metali ciężkich dostarczanych do organizmów z wodą i pożywieniem. Odpowiedni poziom wapnia we krwi stanowi również ochronę przed działaniem strontu 90.

odgrywa istotną rolę w regulacji wodnej organizmu. Optymalna ilość sodu w organizmie to 200 - 1000 mg.

jest głównym składnikiem wewnątrzkomórkowym aktywizującym wiele enzymów cytoplazmatycznych. Jego niedobór powoduje bolesne kurcze mięśni i wiotczenie skóry, ponieważ pierwiastek ten bierze udział w procesie skurczu mięśni szkieletowych i mięśnia sercowego oraz w przewodnictwie bodźców nerwowych. Magnez i potas gwarantują zachowanie homeostazy komórkowej. Dobowe zapotrzebowanie na potas wynosi 2 - 3 mg.

przeciwdziała uszkodzeniu wątroby, zwiększa odporność organizmu na działanie promieni jonizujących, wykazuje działania podobne do witamin A, C, E, F i jest zaliczany do tzw. zmiataczy wolnych rodników. Wolne rodniki powstające w organizmie w procesie przemian metabolicznych są bardzo szkodliwe i przypisuje się im istotną rolę w procesie starzenia, rozwoju miażdżycy, nadciśnienia i tworzenia zmian nowotworowych. Selen i magnez chronią przed zawałem mięśnia sercowego i chorobą nowotworową, a niedobór selenu może być przyczyną niewydolności układu krążenia. Działanie selenu zmusza organizm do wytwarzania ciał odpornościowych w przypadku zagrożenia infekcją, a jako antyutleniacz selen ogranicza szkodliwe utlenianie komórek /stres oksydacyjny/, a więc chroni je przed deformacją i uszkodzeniami ich materiału genetycznego, czyli DNA.

jest aktywatorem wielu enzymów oraz pierwiastkiem niezbędnym dla prawidłowej funkcji układu krwiotwórczego, wzrostu i rozwoju cech płciowych u mężczyzn.

występuje w tarczycy, gdzie wchodzi w skład jej hormonów. Brak jodu w naturalnym środowisku prowadzi do powstania wola i powoduje niedoczynność tarczycy, a w krańcowych postaciach u dzieci kretynizm /zespół Downa/. Dobowe zapotrzebowanie na jod wynosi 0,2 mg. Ilość optymalna anionu jodowego powinna wynosić 0,5 - 1 miligrama.

optymalna ilość 600 - 2000 mg. Pomaga w leczeniu kamicy nerkowej i chorobach przewodu pokarmowego, np. w nadkwaśności treści żołądkowej czy cukrzycy, aktywizując działanie insuliny. Służy do inhalacji i płukań w nieżytach narządu oddechowego oraz do regulacji pH krwi.

jego optymalna ilość winna wynosić od 200 do 600 mg. Ma zastosowanie w leczeniu chorób metabolicznych, bo wspomaga przemianę materii, a także w likwidacji stanów zapalnych dróg moczowych i żółciowych oraz aktywacji insuliny.

chroni zęby przed próchnicą. Jego optymalna ilość wynosi 1,5 - 5 mg . Dopuszcza się także obecność w naturalnych wodach mineralnych dwutlenku węgla w granicach 2000 - 4000 mg na litr. Ma on walory konserwujące i orzeźwiające.

występujący w dolinie Popradu pojawia się w postaci kwasu metaborowego. Jest to bardzo rzadki pierwiastek. Śladowe ilości boru mają specyficzne oddziaływanie na aktywność bioelektryczną mózgu. Niedobór boru może znacznie ograniczać sprawność umysłową człowieka. Osoby na diecie nisko borowej są powolniejsze i mniej sprawne w testach psychotechnicznych. Niezbędna dawka boru to 3 mg na dobę. Niedobór boru może również upośledzać przemianę wapnia czyniąc kości bardziej kruchymi i łamliwymi. Bor bardzo aktywnie podnosi poziom hormonów płciowych żeńskich /estrogenów/ i innych substancji, które zapobiegają utracie wapnia i demineralizacji kości. Bez dostatecznej ilości boru organizm nie jest w stanie utrzymać wapnia w kościach. Dieta nisko borowa u kobiet po okresie przekwitania powoduje większą ich skłonność do utraty wapnia i magnezu.