Część pomieszczeń posiada ozdobne podłogi parkietowe, interesującą stolarkę okienną i drzwiową oraz piękne białe kaflowe piece bogato zdobione (XIXw.). Na piętrze w pokoju środkowym od strony północnej znajduje się XVI wieczny renesansowy kominek z białego marmuru. Na parterze w dużym pokoju od strony północnej (obecnie biblioteka) znajdują się drewniane szafy kątowe z II połowy XVIII w. (stolarka z bogatą dekoracją rzeźbiarską). Ciekawymi zewnętrznymi detalami architektonicznymi są: kamienne schody z tarasem i balustradą, gzymsy nadokienne i gzymsy główne wieńczące ściany oraz herb rodowy Stadnickich “Szreniawa”, umieszczony w części naczółkowej frontu, ujęty w dekoracyjną formę roślinną i koronę. Od strony północnej, na poziomie wysokiego parteru, kamienny balkon (z piaskowca) o ozdobnej balustradzie maswerkowej. Część druga, to wieża o charakterze romantycznego neogotyku. Wieża została zbudowana w XVI/XVII w, a następnie po pożarze została przebudowana. W 1852 roku w dniu ślubu hrabiego Edwarda Stadnickiego zamek został strawiony przez pożar. Po pożarze zamek został odbudowany i przebudowany przez znanego architekta Szyszko – Bohusza. Odtąd zamek przybrał właściwą formę pałacu.

Część trzecia stanowi niejako odrębne skrzydło dzielące się na trzy człony. Człon pierwszy – przylegający do wieży – stanowi budowlę wykonaną w XVII w. Tu mieściła się m.in. kaplica zamkowa przebudowana następnie (po pożarze w 1852 roku) na salę balową (po dawnej kaplicy pozostały okna w kształcie krzyża – jest to widoczne z dziedzińca). W sali balowej znajdują się dwa piece rokokowe z II połowy XVIII wieku, drewniany dziesięcioramienny pająk barokowy z I połowy XVIII wieku, stolarka z bogatą dekoracją snycerską drzwiowa – XVIII i XIX wieku, okienna – XIX wieku, oraz boazeria płycinowa. Obok sali balowej, od strony północnej, dawna oranżeria (obecnie gabinet Dyrektora ODR). Pomieszczenie to posiadało dach pulpitowy oszklony, na stalowej konstrukcji (obecnie kryty blachą), podłogę z płytek kamionkowych (obecnie parkiet) i misę wodotrysku. Znajdują się tu: neogotycki piec oraz neogotycka stolarka okienna z XIX wieku.

W starszej części pałacu w latach międzywojennych w pokojach przyziemia znajdowała się kuchnia, kredens i spiżarnia. Niżej w suchych piwnicach przechowywano krasiczyńskie miody oraz owoce i kilkaset butelek węgierskiego i francuskiego wina (przed II wojną najstarsze było z 1730r.). Na pierwszym piętrze mieściła się biblioteka, salon, pokoje Heleny Stadnickiej. Na drugim piętrze były sale lekcyjne dla dzieci Adama Stadnickiego. W tych pokojach, w czasie okupacji, stacjonowało wojsko niemieckie, a potem radzieckie.